(خیالپردازِ نادانِ سابق)

آخرین بار که احساس خلا همیشگی را نداشتم چیزی حدود 5 سال پیش بود. لباس آبی تنم بود و منتظر بودم تا دکتر بیاید و مرا به اتاق عمل ببرند. مادرم، پدرم و عمه‌ی کوچکم توی اتاق همراهم بودند. کلینیک تخصصی جراحی بود و اتاقم یک تخت داشت. از داروی بیهوشی می‌ترسیدم اما احساس کامل بودن داشتم. نه اینکه خودم کامل باشم، نه. انگار قطعه‌های پازل دوباره به صورت کامل کنار هم قرار گرفته بودند. هرچند که خیلی با هم صحبت نمی‌کردند و سعی می‌کردند به هم نگاه نکنند اما من احساس می‌کردم که خانه دارم. احساس می‌کردم که باز هم یک خانواده‌ایم. والدینم بعد از 8 سال کنار هم و کنار من زیر یک سقف بودند. گمانم این احساس خلا، این احساس کمبود، این احساس سردرگمی‌و این احساس «یک چیزی سر جایش نیست» تا زمان مرگ با من خواهد بود.